• Rajd Dakar 2011 - okiem Łukasza Łaskawca

Jarek Kobierski

 

 

Po wczorajszej wywrotce udało się Piotrkowi doprowadzić quada do stanu, pozwalającego kontynuować dalszą rywalizację na trasie Dakaru. Je też czuję się dobrze – tylko to wczesne wstawanie!? Na czwartym etapie czekała nas wyprawa w góry i przekroczenie granicy między Argentyną a Chile.

 

 

O godzinie 5.08 środowego etapu, byłem już w drodze do odcinka specjalnego. Pierwszego w tym rajdzie na terenie Chile. To było ogromnie wielkie wyzwanie nie tylko dla mnie, ale przede wszystkim dla sprzętu. Większa część z pięćsetkilometrowej dojazdówki prowadziła nas przez Andy, tutaj przekraczaliśmy granicę z Chile. W górach było strasznie zimno. Najbardziej cierpiały ręce. Co kilka, kilkanaście kilometrów spotykałem motocyklistów ogrzewających sobie dłonie od ciepłych tłumików swoich jednośladów. Długo nie trzeba było czekać, jak sam zacząłem tak robić. Po prostu palce kostniały i nie dawało rady utrzymać kierownicy. Kolejnym wyzwaniem poza temperaturą była wysokość. Na pułapie 4800m n.p.m. coraz mniejsza ilość tlenu, powodowała, że podczas jazdy oczy same się zamykały. Nie mogłem w ogóle nad tym zapanować. Yamaszka również odczuwała braki odpowiedniej mieszanki paliwa i powietrza.

Tego dnia całe szczęście nie miałem żadnych „ciekawych” przygód. Mam nadzieję, że ten limit został już wyczerpany na dobre. Chociaż, może te dwa ostre dohamowania do zakrętów, które podniosły mi trochę tętno – co jednak w tych górzystych warunkach wprowadziło nieco otrzeźwienia. Natomiast to na mojego kolegę z teamu, Josefa Machaceka, czekała dzisiaj wycieczka do rowu. Na szczęście miał gdzie zjechać, bo spotkanie z nadjeżdżającym z przeciwka samochodem mogłoby być nieciekawie. Bardzo chciałem już przejechać te góry, żeby wreszcie się ogrzać i nabrać trochę normalnego powietrza. Gdy wreszcie się udało byłem przeszczęśliwy.

Na odcinek specjalny dotarłem godzinę przed startem. Dwustu-sześciokilometrowy  OS, to przede wszystkim kamienie i piach. Jechałem spokojnie, równym tempem, żeby znowu nie rozbić quada i nie popełnić nawigacyjnej pomyłki. Nawet mi się udało, zajmując przy tym 11 miejsce. Do campu przyjechałem przed wozami serwisowymi, jak zresztą większość zawodników. Praktycznie wszyscy w oczekiwaniu na serwis spaliśmy na stołówce. Po około trzech godzinach pojawili się nasi i wreszcie można było zmienić ubranie.

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -