Tak wiec od pomysłu pod tytułem „Białe Cross Country Raj 28.10.2012 NIEDZIELA” do realizacji 
A skoro mi przypadło tym razem w zaszczytach sporządzić opis, zaczynamy od trasy Konstancin-Jeziorna & Wilanów. Kiedy tylko stojąca na poboczu banda dziarskich niebieskich ludków z białą pałką przy boku i gwiazdą szeryfa na klacie, zobaczyła kiwającego się na przyczepce quada mało nie wpadli pod samochód jadący drugim( prawym pasem) chcąc koniecznie mnie zatrzymać
. Ciekawe czy z zainteresowania czy złośliwości. Tak wiec dmuchanko, dowody rejestracyjne, mocowanie pasów „ ..a po co, a z kim, a gdzie ……” masarka a moje spóźnienie rośnie. W końcu docieram pod szkołę, a tam czeka już lekko zniecierpliwiony pomarańczowy „tasior”
. Szybki rozładunek i pędzimy na miejsce docelowego spotkania – wały, a tam sielankowa pogawędka dziadków , to znaczy starszyzny, tylko młodsze pokolenie z niespożytkowaną energią odśnieżyło niemal do czarnego koloru miejsce spotkania uprawiając dryft pomiędzy cegłami. To pierwsze spotkanie po modernizacji „Pana KYMCO”
więc nie obyło się bez pogawędki o wysiłkach GM POWERSPORTS. Gdy już wszyscy gotowi z dobrym humorem ruszamy na polankę popstrykać trochę fotek do stronkę teamu. Polanka idealnie pokryta puchem wiec nikt nie mógł sobie odmówić pozostawienia swoich kompozycji artystycznych. Po bączkach i szaleńczych pogoniach ( w przypadku Tomka za swoim ogonem wokół drzewka ) ustawiamy się do fotki.
Jednak nie wszyscy dotarli, dwóch szalonych jeźdźców Marcin i Hubert z największą dozą energii tego dnia zniknęło bez śladu. Przez chwilę nasłuchiwaliśmy czy nie jadą. Adrian usłyszał jakiś dźwięk jako pierwszy i stwierdził, że to nie może być dźwięk quada
. Reszta tez zastanawiała się co to może być, a tu oczywiście nikt inny niż Hubert swoim bolidem straszył, a za min Marcin. Panowie byli tak zafascynowani bobrowaniem w śniegu, że przejechali obok nas nawet nie zauważając miejsca postoju. Dopiero jak się ślady w śniegu skończyły zaczęli się rozglądać. W międzyczasie wszyscy zabrali się za tworzenie godnego zastępcy nieobecnego Stefana.
Janek z Krystianem robili tułów, Tomek szukał imitacji kończyn, a ja z Krzyśkiem dodatków, Rafał zaś zajął intratną pozycję kierownika nadzoru delektując się dymkiem i obserwując czy każdy dostateczne dobrze się przykłada do „budowy” Stefana oraz z mobilnego centrum dowodzenia zarządzał odśnieżaniem. Adrian natomiast próbował ulepić głowę w czym skutecznie przeszkadzał mu Marcin, zresztą co tu mówić sami zobaczcie …
…i po głowie, wiec dopiero druga wyszła. Oj rozpierała tych dwóch riderów taka energia że mało nie przejechał jeden drugiego, Hubert aż padł na kolana z wrażenia 
. Po skonstruowaniu Stefana wszyscy byliśmy dumni, że wyszedł tak realistycznie... 
Marcin zadbał o najważniejszy element i za pomocą Jankowej koszulki zwieńczył dzieło pięknym turbanem. No i pamiątkowe fotki nowego składu w zimowej scenerii.
Po sesji trochę rozgrzewki wiec slalomy, wiraże, wyskoki i pełen luzik wszystko dokładnie dokumentowane przez Krzyśka, który jako pierwszy kończy dzisiejszy udział w wypadzie. Pożegnanie i ruszamy dalej przed siebie w pięknej zimowej scenerii, aż tu nagle prowadzący nam się zatrzymuje na boku z pustym kociołkiem. Na szczęście Marcin ratuje sytuację swoją piąteczką i to nie jeden raz jak się później okaże.
Teraz więc udajemy się już przymusowo na stację zatankować nasze rumaki. Krótka pogawędka i przemoczony pomarańczowy „Tasior”
oświadcza, że wraca do domu tak więc ekipa się wykrusza, a my ruszamy dalej, tym razem nad rzekę, a właściwie stawek. Humory dopisują, wiec pierwsze wodowanie „Pana Kymco” jak to Marcin go przechrzcił.Pierwsze kilka przejazdów w płytszej wodzie wypadły pomyślnie, a w międzyczasie reszta środkiem przeprawiała się tam i z powrotem. Widząc to nie mogłem sobie odpuścić i wybrałem fartownie najgłębsze jak się okazało miejsce. Może i bym przejechał gdyby nie najsłabszy element mojego rumaka czyli opony. Tak więc wystawał z wody tylko korek paliwa i kierownica, reszta przeszła poważny test. Tkwiłem tam, aż do momentu pomocy Tomka
. Jak zawsze w moich feralnych przypadkach jego biały niedźwiedź jest pierwszy, więc i tym razem próbując wypchnąć mnie z dołka sam przypłacił to nurkowaniem tak że aż maszyna zgasła, a ja jak stałem tak stoję z emocji już nawet nie wiem kto mnie wyciągnął chyba (Krystian albo Rafał). W końcu udało się nam wydobyć obydwie maszyny.
Janek stwierdził, że biały dym oznacza wodę. Pomyślałem „ tylko nie to”. Jednak na szybko sprawdziłem wszystko i rewelacja nic nie ma wszędzie sucho. Z radości zaraz zrobiłem wariacką rundę z powrotem do wody tylko płycej
, jednak widząc prawie cały skład otaczający umarłego niedźwiedzia polarnego oraz drżącą powiekę Tomka zdałem sobie sprawę z powagi sytuacji 
.Wszyscy pomagali, ale głównie duet w składzie Janek jako starszy mechanik nadzorował inżynierską stronę reanimacji współpracując z czeladnikiem Marcinem, który z krwawymi otarciami przeprowadzał zabieg ręcznego masażu serca …
Po paru nerwowych chwilach i włączeniu się do pomocy przypadkowych jeźdźców niedźwiedź ożył tak jak nasze nastroje. Marcin ze swoją podręczną SIEKERĄ
reaktywował również moją osłonę spodu, która ucierpiała przy szybkiej nawrotce na drodze. Kiedy zmienialiśmy kierunek trasy wpadłem w poślizg i trafiłem w pieniek, co spowodowało podgięcie źle zmontowanej osłony. Na szczęście dało radę szybko to naprawić przy pomocy Janka oraz Huberta, któremu włos na głowie się zjeżył na dźwięk uderzeń siekiery w quada. Tak wiec wszystko dobrze się skończyło dla nas obu . Po małej relaksującej pogawędce ruszamy dalej. Po drodze Tomek sprawdza olej w silniku i stwierdza, że jednak jest woda i piasek, więc bez sensu katować gada na ścieżce zdrowia. Od razu postanawia wracać do domu i dołącza się do niego zrezygnowany Rafał
. Tak więc zostaje nas połowa i ruszamy rzeczką w stronę Okuniewa. Po przeprawie i materiale zdjęciowym z naszych zmagań uwiecznianych przez Krystiana i Marcina na zmianę
, chwilę zastanowienia i za podpowiedzią Janka wypełniamy ostatni punkt planu czyli ognisko. Obieramy za cel zaopatrzenie. Po drodze kolejna niespodzianka tym razem dla Janka - powietrze z przedniego koła zachciało poflirtować z tym leśnym i gdzieś zwiało 
. Docieramy jednak do sklepu z suchymi jak wiór bułkami i tam gdzieś znika Hubert, który przy tankowaniu już skakał z zimna jak kangur. Zostaje nas czwórka najbardziej wytrwałych, wracamy szybko nad stawek i Janek zamienia się w harcerza, mimo śniegu i niesprzyjającej aury jak na ognisko. Ja z Krystianem taplaliśmy się w wodzie, a Janek i Marcin gromadzili drewno.
Później dzięki piąteczce Marcina i niepranej koszulce Janka ognisko rozpalone raz dwa. Przez tę koszulkę i PB95 kiełbaska smakowała lepiej niż z najlepszymi przyprawami
. 
Dołączyła do ogniska również przejeżdżająca ekipa od której słyszeliśmy że powrót Tomka i Rafała też nie był monotonny (zwłaszcza dla Rafała).
Najedzeni rozstaliśmy się z Jankiem i już jako trzej muszkieterowie pogalopowaliśmy na daszki gdzie pożegnaliśmy również Marcina i sami pojechaliśmy do Krystiana po naklejki żebym już nie wyglądał jak gość na weekendowych występach
. Po otrzymaniu wyprawki Krystian po drodze na myjkę doprowadził mnie w do rondka, a potem już raz dwa i byłem na Siekierkach. Wyjazd rewelacyjny pogoda dopisała w stu procentach, podobnie jak ekipa. Miejmy tylko nadzieje, że Stefan szybko upora się z czujnikiem i wróci już w ludzkiej postaci. Dzięki panowie i do następnego razu …
... jutro już wrzucam swój materiał 
i tak myślę że WSZYSTKIE wyprawy będziesz opisywał